Soms word ik plotseling overvallen door een weemoedig somber gevoel. Vanavond in de auto kwam een soort grijze deken over me heen. Het lijkt dan alsof er een regenachtige herfstdag zich in het hoofd nestelt. Er is geen echte reden voor, het gebeurt opeens.
Vandaag dus ook. Op zo'n moment denk ik vaak aan vroeger, aan gebeurtenissen uit het verleden.
Ik reed in Geleen en dit is de plaats waar Marijne en ik in 1989 vanuit Arnhem naar toe verhuisden. Een hele stap om vanuit de "voor ons" stad Arnhem naar het zuiden "waar niets gebeurt" te verkassen. Ik stuurde de auto naar de eerste flat waar we samen gewoond hebben. Er was niets veranderd. Het parkeerterrein, de garageboxen onder de flats en nummer 423 was nog steeds op dezelfde plaats. Ik liep er zo naar toe, na bijna 20 jaar. Jammer, de huidige bewoners hadden de gordijnen gesloten zodat ik niet meer dan de buitenkant kon aanschouwen. We hebben er hooguit 10 maanden gewoond maar toch gaf het een vertrouwd gevoel. De eerste stek samen ver weg van al het vertrouwde.
Ik stapte weer in mijn auto en reed door enkele bekende straten. Zo in het donker leek alles nog hetzelfde als 20 jaar geleden. Dezelfde bochten in de weg, de verkeerheuvels, de flats, de huizen met de platte daken, niets was veranderd.
Al snel stond ik stil voor ons eerste echte woonhuis met een tuin. Een lelijk vierkant blok met een platdak geschakeld aan een straat vol precies dezelfde huizen. Hier was het nodige veranderd. Niet aan "ons"huis, dat was nog even lelijk, de oprit en voortuin waren nog hetzelfde. Nee, er waren overburen. Tegenover "ons" huis waren leuke speelse huizen gebouwd die de straat het beeld van een echte straat gaven. Ook met overburen dus. De bouw van de huizen had ertoe geleid dat het grasveld met de schapen was verdwenen, geen schapengeluiden meer.
In dit huis was veel gebeurt. Twee kinderen geboren, 5 jaar gewoond, eigenlijk een echt gezin geworden met alle ups en downs. Beide deze gedachten klaarde mijn sombere gemoed enigzins op en reed ik naar huis. Twintig jaar geleden alweer.
Vandaag dus ook. Op zo'n moment denk ik vaak aan vroeger, aan gebeurtenissen uit het verleden.
Ik reed in Geleen en dit is de plaats waar Marijne en ik in 1989 vanuit Arnhem naar toe verhuisden. Een hele stap om vanuit de "voor ons" stad Arnhem naar het zuiden "waar niets gebeurt" te verkassen. Ik stuurde de auto naar de eerste flat waar we samen gewoond hebben. Er was niets veranderd. Het parkeerterrein, de garageboxen onder de flats en nummer 423 was nog steeds op dezelfde plaats. Ik liep er zo naar toe, na bijna 20 jaar. Jammer, de huidige bewoners hadden de gordijnen gesloten zodat ik niet meer dan de buitenkant kon aanschouwen. We hebben er hooguit 10 maanden gewoond maar toch gaf het een vertrouwd gevoel. De eerste stek samen ver weg van al het vertrouwde.
Ik stapte weer in mijn auto en reed door enkele bekende straten. Zo in het donker leek alles nog hetzelfde als 20 jaar geleden. Dezelfde bochten in de weg, de verkeerheuvels, de flats, de huizen met de platte daken, niets was veranderd.
Al snel stond ik stil voor ons eerste echte woonhuis met een tuin. Een lelijk vierkant blok met een platdak geschakeld aan een straat vol precies dezelfde huizen. Hier was het nodige veranderd. Niet aan "ons"huis, dat was nog even lelijk, de oprit en voortuin waren nog hetzelfde. Nee, er waren overburen. Tegenover "ons" huis waren leuke speelse huizen gebouwd die de straat het beeld van een echte straat gaven. Ook met overburen dus. De bouw van de huizen had ertoe geleid dat het grasveld met de schapen was verdwenen, geen schapengeluiden meer.
In dit huis was veel gebeurt. Twee kinderen geboren, 5 jaar gewoond, eigenlijk een echt gezin geworden met alle ups en downs. Beide deze gedachten klaarde mijn sombere gemoed enigzins op en reed ik naar huis. Twintig jaar geleden alweer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten