Wandelen in Frankrijk(8)

Zondag 28 april 2007
Vanuit Nice naar Dusseldorf waarna met de auto naar Eindhoven.

De wekker loopt vroeg af en na het ontbijt staat de taxi klaar. We worden naar het vliegveld gebracht en enkele uren later vliegen we over de besneeuwde toppen van de alpen.
Het is een fijn gevoel om weer gezond naar huis te gaan.
Laat in de avond word ik thuis verwelkomd en kunnen de verhalen worden uitgewisseld

De GR4 loopt over de Mont Ventoux en een impressie hiervan ziet u op de wandelclub regio Leuven.

Wandelen in Frankrijk(7) GR4

Zaterdag 28 april 2007
Soleilhas (1140 meter)
Castellane (724 meter)


Deze dag staan we vroeg op om op tijd in “Castellane” te zijn. Het is een relatief korte wandeltocht die gemakkelijk verloopt. Meer dalen dan klimmen en in vergelijking met de andere dagen weinig hoogteverschil.
Rond het middaguur komen we in “Castellane” aan. Het is een fraai oud stadje met een gezellig centrum. Op het plein drinken we een biertjes en eten we een hapje. Ieder voor zich lopen we rond in het centrum, bezoeken een kerkje en drinken we nog maar eens een biertje.
Ondertussen is duidelijk dat de bus naar Nice aan het einde van de middag vertrekt. We vermaken ons met hangen. kletsen en kijken en zo verstrijkt de tijd. Om 16.00 uur stappen we in de bus en als we buiten het centrum van Castellane zijn krijgt de chauffeur haast. Hij kent de weg als zijn broekzak en de zeer bochtige route wordt in recordtijd bereden.
Ik doezel even weg en als ik wakker wordt ben ik misselijk en duizelig. Dit gaat pas over als we twee uur later in Nice op het busstation aankomen. We hebben een hotel in het centrum geboekt en dit is dertig minuten lopen. Bij aankomst in het hotel blijkt onze kamer aan de drukke straatzijde te liggen. We douchen en trekken de laatste schone kleren aan. Hierna wandelen we naar een oosters restaurant waar we de specialiteiten van het huis nuttigen. Sommige gerechten zij pittig gekruid en met de nodige wijn wordt de brand geblust.
We rollen in bed en vallen ondanks het rumoerige nachtleven van Nice als een blok in slaap.
Morgen met het vliegtuig naar huis.

Wandelen in Frankrijk(6) GR4

Vrijdag 27 april 2007
Entrevaux (480 meter)
Col de Saint-Jeannet (1278 meter)
Ubraye (1000 meter)
Soleilhas (1140 meter)

Deze dag staat ons een lange tocht naar Soleilhal te wachten.We schatten dat we minstens tien uur zullen lopen vandaag. De tocht gaat van de “Col de Saint-Jeannet” via “Ubraye” naar “Soleilhas”. Op de toppen van de cols waan je je alleen op de wereld en is de natuur wonderschoon. Op sommige vlakten liggen grasvelden zo glad als een biljartlaken waarop de plaatselijke voetbalclubs jaloers zullen zijn. Ik bedenk me hoe het hier zal zijn om met tent, slaapzak en éénpitter te overnachten. De natuur is je sanitaire voorziening en de dieren zijn je enige metgezellen. Alleen op de wereld lijkt hier nog werkelijk te bestaan.
Net voor het begin van de avond zien we Soleilhas in het dal liggen. Over een stenen pad met vele losse keien bereiken we de eerste wegen van het dorp. Door een krom oud vrouwtje worden we verwezen naar het plaatselijke hotel.
Na aanbellen roept een vriendelijke vrouw vanuit de eerste etage dat ze de deur zal openen en we worden hartelijk verwelkomd. Na enkele alcoholische versnaperingen gaan we in de verschoning en op het kleine terras achter het hotel is het goed toeven. De maaltijd is overvloedig en na enkele glazen wijn heb ik een slechte nachtrust. Vrijwel elk uur slaat de plaatselijke kerkklok de tijd.

Wandelen in Frankrijk(5) GR4

Donderdag 26 april 2007
Amirat (850 meter)
Crête de Chadastier (1150 meter)
Vallon de Castellet (820 meter)
Entrevaux (480 meter)

De volgende dag naar Entrevaux. Net na het middaguur kunnen we voor het eerst de Citadel bewonderen. Tijdens de afdaling worden de contouren van Entrevaux steeds duidelijker. De oude vesting geeft een duidelijke blik van herkenning. Het is leuk om over de brug te lopen en in het centrum op het plein eten we een salade. De rosé smaakt voortreffelijk al is het pas 13.00 uur.
We lopen het bekende pad naar camping Du Brec alwaar we weinig hartelijk worden ontvangen. Zowel de eigenaar als eigenaresse hebben teveel gedronken en hebben hetzelfde T-shirt aan als vorig jaar. In de tussentijd is het waarschijnlijk niet gewassen. Met een “het derde huisje is voor jullie” worden we naar onze overnachtingplaats verwezen. Het is het bekende huisje met een klein tweepersoonsbed en twee kinderbedden van 1.50 meter. Niet leuk om zo door de Nederlandse campingbazen te worden verwelkomd. We hebben gelukkig bier en rosé gekocht dus de teleurstelling is snel verwerkt.
Deze avond koken we zelf en na een eenvoudige maar ruime maaltijden leggen we ons te rusten in de kinderbedden. Het aantal nachtelijke uren is lang maar niet intensief.

Wandelen in Frankrijk(4) GR4

Woensdag 25 april 2007
Aiglun (624 meter)
La clue (758 meter)
Crête de Charamel (1155 meter)
Les Mujoules (755 meter)
Collongues (628 meter)
Amirat (850 meter)

De woensdag is wederom een zware dag. Het doel is Amirat en vroeg in de ochtend is het al behoorlijk warm. We starten met een forse klim naar Crête de Charamel op ruim elfhonderd meter hoogte. Boven aangekomen is het heerlijk toeven. De temperatuur is twintig graden en het waait door mijn bezwete poloshirt. Op de top krijg ik een SMSje van Marijne dat de dakruiten van de serre weer keurig op hun plaats liggen. Dit stelt me gerust omdat de platen loodzwaar zijn en enkele centimeters van hun plaats waren verschoven. Het is heerlijk om te horen dat thuis alles normaal doorgaat. Marijne runt ons gezin.
Bij aankomst in Amirat is het even zoeken naar de plaatselijke Gites. Amirat is eigenlijk één lange straat met dertig huizen. Hoewel de eigenaar van de Gites op de hoogte is van onze komst is de deur gesloten. Moe nemen we plaats op het terras.
Na 45 minuten arriveert een vrouw met de sleutel van de Gites en een tas met levensmiddelen.
Wij zijn de enige gasten en na een korte uitleg verdwijnt de vrouw. Zij heeft vier diepvriesmaaltijden, twee stokbroden, melk en wijn en enige andere levensmiddelen achtergelaten. Hiermee moeten we het redden tot de volgende avond.
De bedden zijn goed, de natuur en het uitzicht prachtig en na het douchen nuttigen we de diepvriesmaaltijden op het terras. Hierna drinken we de zelf meegebrachte cappuccino. De dag is omgevlogen.

Wandelen in Frankrijk(3) GR4

Dinsdag 24 april 2007
Gréolières les Neiges
Vegay (875 meter)
Aiglun (624 meter)

Vandaag is een heerlijke dag, prachtig weer. We beginnen met een Frans ontbijt en twee grote koppen koffie. De rekening drukt ons humeur enigszins echter als we weer lopen zijn we dit snel vergeten en ligt een nieuw avontuur voor ons. We lopen twee uur over een licht stijgend pad voordat we weer op de route zijn. We vinden al snel de roodwitte streepjes en volgen deze in westelijke richting. Ons doel voor vandaag is Aiglun.
Een korte steile klim wordt gevolgd door een zeer lange afdaling van ongeveer drie uur. Voor ons zien we een pittoresk dorpje dat Aiglun moet zijn. Op het diepste punt van de afdaling stroomt een riviertje, alwaar we langdurig pauzeren. Met de voeten in het water koel ik heerlijk af en maak me klaar voor de klim naar Aiglun. Het blijkt een kort steil pad te zijn en na twintig minuten bereiken we de eerste huizen van Aiglun. De Auberge is snel gevonden en een briefje op de deur geeft aan dat we verwacht worden. De kamer is geschikt voor ons vieren, we douchen en op het terras filosoferen we over hoe het leven in zo’n klein Frans dorpje zal zijn. Aiglun is een dorpje met een twintigtal huizen waar op dit moment nog maar tien mensen wonen. De rest is naar grotere plaatsen verhuisd.

Het wachten is op de eigenaar die rond 18.30 uur zal arriveren. Even na half zeven arriveren twee vrolijke Franse vrouwen, ze runnen de Auberge en wonen elders. Ze verwelkomen ons en één van hen verdwijnt naar de keuken om een maaltijd te bereiden. Ze hebben veel lol in hun werk afgaande op hun onophoudelijke gebabbel.
Wij zitten op het terras, op een bank net voor de plaatselijke kerk. Elk half uur doet de kerkklok ons onbedaarlijk schrikken. We bestellen een fles witte wijn en deze is in een mum van tijd leeg. Uiteindelijk hebben we allemaal één fles leeggedronken.
Tegen achten is het eten klaar, een heerlijk viergangen menu en na de maaltijd is alle energie uit ons lijf verdwenen. Om 21.00 uur liggen we in bed en ik slaap onmiddellijk.

Wandelen in Frankrijk (2) GR4

Maandag
Startpunt in Grasse
Plateau de la Malle (910 meter)
Col du Clapier (1260 meter)
Cipiers (780 meter)
Gréolières (820 meter)
Overnachting in Gréolières les Neiges (in Le Grande Rocher)

Op maandag begint onze eerste etappe. Vanuit het centrum van Grasse lopen we ongeveer vijftig minuten naar het driehonderd meter hoger gelegen startpunt van onze wandeltocht. Het vervallen plaatselijke zwembad is ons markeringpunt.
De tocht begint met een behoorlijke klim over een smal pad. Het is in het begin even zoeken naar de juiste afstelling van de banden van de rugzak. Twaalf kilogram is een heel gewicht om dit bij elke stap mee te dragen. Hoewel, na een vermageringskuur van vijftien kilogram is het duidelijk wat dit gewicht voor invloed heeft op het lichaam. Te zwaar zijn maakt moe.

We lopen richting “Plateau de la Malle” en volgens ons spoorboekje behoren we dit na 1 uur te bereiken. Of we lopen te langzaam, of er klopt niets van de beschrijving. We doen bijna tweemaal zo lang over de beschreven tocht. Dit frustreert de leider van de groep en het ondermijnt het vertrouwen in de beschrijving. De “Col du Clapier” wordt bereikt om twee uur s’middags en dit is enkele uren later dan gepland.
Het wordt een lange dag. Op het “Plateau de Causols” zijn we een tijdje de wegkwijt en is de roodwitte bewegwijzering onvindbaar. Na overleg besluiten we een stukje terug te lopen maar dit kost ons een uur. Belangrijker nog is de gedaalde moraal. Wanneer eindigt deze inspanning, wanneer komen we aan bij het eindpunt van deze dag.

In Cipiers heb ik geen water meer en de uitbater van de plaatselijke Auberge verwijst me naar de buitenkraan. Wil zeker niets verdienen!!!
De tocht gaat gedeeltelijk over de verharde weg en in de verte ligt Gréolières. Daar moeten we naartoe. Iedereen is bekaf, de benen doen pijn en de rugzak wordt loodzwaar. Na een zware klim komen we aan bij de eerste huizen van het dorp. Ik laat aan een tweetal jonge Franse dames de fax van ons gereserveerde onderkomen zien. Ze schieten i de lach en vertellen me dat dit hotel ongeveer tien kilometer verderop ligt richting Gréolières les Neiges. De moed zakt ons in de schoenen. De Franse dames zien onze wanhoop en bieden onmiddellijk aan om ons naar het hotel te brengen. Het is een geschenk uit de hemel en met een grote Peugeot 806 worden we dertig minuten later voor ons hotel afgezet.
De bazin lacht uitbundig als zij het verhaal aanhoort. We hebben twee kamers, een heerlijke douche en een dure maar voortreffelijke fles Vin de Rouge. De eerste fles is snel leeg en het eten is heerlijk. Hoewel, één van ons is te moe om te eten en drie lege en een halfvol bord gaan terug naar de keuken. Om 21.00 uur te bed, een paracetamol tegen de spierpijn en lekker slapen. Vertrouwen opbouwen voor de volgende dag.

Wandelen in Frankrijk (1) GR4

In de week van 22 tot 28 april liep ik met een groep van 4 mannen het eerste deel van de Grande Randonnee 4, een wandeltocht van Grasse naar Bordeaux dward door Frankrijk. Het is de bedoeling dat we ieder jaar minsten 1 week lopen en zo in 10 jaar?? de tocht volbrengen. Het eerste deel van deze wandelexpeditie brengt ons van Grasse naar Castelane.


Zondag 22 april 2007
In de ochtend met de auto naar Dusseldorf en vanaf hier het vliegtuig naar Nice. In de middag met de trein van Nice naar Grasse.

Om 03.50 uur opgestaan en meteen wakker. Voor mijn gevoel ligt Marijne net in bed. Is lang bij Sjors geweest. Het is een onwezenlijk gevoel om over enkele uren in Nice te zijn en te beginnen aan een onbekende wandeltocht. De rugzak is loodzwaar en zal meer dan 40 uur moeten worden gedragen. Ik zie wel, zal laten zien dat het lukt.

De vlucht naar Nice gaat zeer voorspoedig, het is prachtig weer en de top van de Mont Blanc schittert in de zon. Het voelt goed zo met zijn vieren, vier totaal verschillende mannen qua karakter, achtergrond en levenservaring. Het lijkt wel te klikken.

Het is nog vroeg als we in Nice aankomen, lekkere temperatuur, schone stad en meteen voor mij die onbegrijpelijke Franse taal. Vandaag de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in Frankrijk. We wachten ruim anderhalf uur op de trein naar Grasse. Het is een klein station waar nauwelijks reizigers zijn te vinden op deze zondag. Een beetje lezen, enkele foto´s maken en genieten. Vrijheid, niets doen en toch ook zorg om het onbekende.

In de trein naar Grasse is het rustig, een gehele coupe voor ons vieren. Voor ik het besef zijn we in Grasse en lopen we het station uit. Er staat een bord met een plattegrond van de stad. Het centrum van Grasse ligt enkele honderden meters hoger en voor ons is het onduidelijk in welke richting. Terwijl we overleggen wenkt een vriendelijke buschauffeur naar ons. We mogen gratis mee naar het centrum van de stad en worden afgezet voor een klein hotel naast het busstation. Het hotel (L’oasis genaamd) wordt gerund door een aardige, weinig propere vijftiger met groot gevoel voor dienstverlening. Hij brengt ons naar een vierpersoonskamer van twaalf vierkante meter waarin een stapelbed en een tweepersoonsbed staan. Verder kan er nauwelijks iets bij. De douche en de wc zijn binnen handbereik en we besluiten de aangeboden kamer te nemen.

Grasse is een kleine provinciestad met op een zondag in april weinig bedrijvigheid. We drinken wijn, eten wat en verdoen onze tijd met praten.

Wekker

Electriciteit is niet meer weg te denken uit ons dagelijks bestaan. Het bestaat al net zolang als er atomen zijn. Ongeveer 200 jaar geleden vond Volta de naar hem genoemde zuil uit en de mens kon elektriciteit opwekken. Het tijdperk van elektrotechniek was aangebroken met de gloeilamp van Edison als één van de eerst bruikbare dingen.
Vanaf die tijd zat de mens niet in het donker als God het licht s’avonds uit deed. Tevens kon de tijd nauwkeurig worden bepaald door de toepassing van electrische wekkers en klokken.
Toch zijn er mensen die geen gebruik willen maken van al dit vernuft. Mijn schoonmoeder is binnenkort jarig en haar vurige wens is een opdraaibare wekker. Een apparaat dat per dag minstens een half uur voor of achter loopt en die de bezitter de mogelijkheid geeft om een tennisarm te ontwikkelen. Het gebruik van een stroomloos apparaat zal bijdragen aan de vermindering van het electriciteitgebruik en daarmee een vermindering van de opwarming van de aarde. Het is mogelijk de aanzet tot een in Nederland algemeen gebruik van opdraaibare apparaten.
Tevens is het een oplossing voor het jaarlijkse verjaardag kadoprobleem. Dit jaar wordt het een opdraaibare wekker, volgend jaar bouwen we een kelder onder het appartement zodat levensmiddelen koel bewaard kunnen worden en de koelkast naar de kringloopwinkel kan. In 2009 wordt een vuurplaats in oma’s keuken aangelegd zodat het gasfornuis per opbod kan worden verkocht. Heerlijk, de gezellige oude tijden komen terug.

Jarig

Morgen is het de verjaardag van mijn vrouw. Vierenveertig jaar is een leeftijd die aanspreekt, waarbij je normalerwijs, ook voor een vrouw, ruim over de helft bent. Samen zijn we negentig jaar, vertelde ze me gisteren en over vijf jaar samen honderd. Zo'n getal bereken je alleen maar als de uitkomst een bepaalde grootte heeft. Dat doe je niet bij samen veertig.
Wat betekenen deze gedachten nu voor de toekomst. Is de mooiste tijd voorbij? Wat mag je nog verwachten van het leven en hoe is je eigen invloed hierop? Wordt nu alles bepaald door je gezondheid?

Ik probeer me voor te houden dat een groot deel van het leven nog voor ons ligt. Een hele mooie tijd kan nog komen. Een tijd waarin we wijzer zijn, waar niet zo veel meer hoeft maar waarin nog wel erg veel kan. Een tijd van genieten, samen dingen doen en de minder leuke zaken relativeren. Kom op, we gaan er samen op af.
Lieve schat, van harte gefeliciteerd, hou veel van je.

Vrij zijn

Op een dag verkoop ik alles, verkoop ik alles wat ik heb
Mijn huis, mijn haard, mijn hebben en m'n houwen
Als dat gedaan is, ben ik weg
Ze moeten mij niets meer vertellen
Bezit bezwaart, ik zie het om mij heen
De meeste werken om te houden wat ze hebben
En zijn verzekerd voor twee
Ik wil alleen

Op een dag verkoop ik alles, alles waar ik niets om geef
Mijn reputatie en mijn naam: je mag ze hebben
Ze zijn van lucht,
Ze zijn leeg
Nee, ik ben niet voor deze tijd geboren
Je staat of je valt met wat je bezit
Geld is macht en macht is voor degene
Die alle nachten wakker ligt
Bang voor elke vijand,
Bang voor wie zijn plaats wil,
Bang voor elke opstand,
Bang voor als het donker is en stil
Maar ik wil...

Niets, niets om te verliezen
Dat is het ware geluk
Niets, niets om niets te verliezen
Dan gaat er ook niets stuk
Alleen mijn liefste zal ik missen
Dus als je zin hebt, mag je mee

Vertrouwen

De betekenis van liefde tussen twee mensen is ondefinieerbaar. Een grote aantrekkingskracht naar elkaar, oneindig vertrouwen in elkaar en een continu verlangen om bij elkaar te zijn of op zijn minst in gedachten bij elkaar te zijn. Deze gevoelens zullen veel mensen herkennen.
Zijn deze gevoelens een uiting van liefde of zijn dit de gevoelens van verliefheid en is liefde meer, anders, intenser of op sommige gebieden minder intens.

Liefde tussen twee mensen stoelt op vertrouwen in elkaar. Dit vertrouwen ontwikkelt zich vanaf de eerste ontmoeting en naarmate men elkaar beter kent, meer van elkaar weet wordt het vertrouwen groter. Eigen gedachten worden aan elkaar geschonken en elkaars lichamen worden gekoesterd. Heftige verliefdheid gaat over in liefde.

Wat zijn de gevolgen als het vertrouwen plotseling wordt beschaamd? Geeft dit een wond, een litteken dat nooit geheel hersteld en waarvan de zenuwen snel bloot liggen. Kan een relatie herstellen en kan het vertrouwen worden herwonnen?
De gevolgen van een vertrouwensbreuk zijn voor beide partners verschillend. De partner die bedrogen wordt, waarvan het vertrouwen wordt beschaamd, voelt zich gekwetst en is boos, verdrietig en de eigenwaarde is gedeukt. Een intense emotie van woede en machteloosheid. Het vertrouwen, het mooiste geschenk aan een ander, is gestolen. De partner die het vertrouwen heeft beschaamd voelt zich machteloos, de gevolgen zijn groot en meestal niet zo bedoeld. Nu pas wordt duidelijk wat de impact van deze gebeurtenis is. Er ontstaat verwijdering tussen twee mensen met een grote verlangen om bij elkaar te zijn, elkaar te troosten.

Naar mijn mening speelt een vertrouwensbreuk een zeer langdurige en grote rol in een herstellende relatie. Het herstel zal nooit meer volledig zijn, het vertrouwen nooit meer honderd procent. In grotere en kleinere conflicten zal de vertrouwensschade altijd op de achtergrond aanwezig zijn en leiden tot reacties en emoties die men niet kent of disproportioneel zijn.
Het is goed dat beide partners beseffen dat dit een rol blijft spelen.

Twee A' zen

De tweede kamer debatteerde kortgeleden over de kwestie van de dubbele nationaliteit. In het huidige kabinet zijn twee bewindslieden opgenomen die naast de Nederlandse ook een ander paspoort hebben. Nebahat Albayrak is van Turkse komaf en vanaf 1998 lid van de tweede kamer. Onlangs is zij benoemd tot staatssecretaris van Justitie. Ahmed Aboutaleb was tot voor kort wethouder in Amsterdam, afkomstig uit Marokko en benoemd tot staatssecretaris van Sociale zaken en Werkgelegenheid.
Deze twee mensen, deze twee A’s, deze twee A’ zen van dit kabinet zijn mensen om trots op te zijn. Zij zijn het symbool van de nieuwe Nederlanders, die loyaal zijn aan Nederland. Loyaliteit hangt niet af van een paspoort maar zit in de persoon. Het is een uiting van hun gedrag, van hun activiteiten. Laten we trots op hen zijn, zij zijn het voorbeeld voor alle mensen die zich in Nederland hebben gevestigd.

Komende jaren zal voor de Nederlandse bevolking het uur U zijn. Discriminatie en het moslimvijandig denken van ongeveer 1 miljoen Nederlanders (de steun voor Wilders) heeft Nederland doen veranderen. Het buitenland heeft hier met verbazing naar gekeken, toont nauwelijks begrip. Nederland moet weer het gastvrije land worden waar het aantrekkelijk is om te leven.

Warm mens met kille kern

Bij tijd en wijlen zou ieder mens eens over zichzelf moeten nadenken en introspectie moeten verrichten. Niet van die moeilijke vragen als: Wie ben ik?, Waarom ben ik op aarde? en Wat zijn redenen van ons bestaan?.
Nee ik bedoel meer simpele vragen als: waarom reageer ik op een bepaalde manier in gesprekken met mijn vrouw?. Waarom heb ik soms een liefdevolle en soms een kille houding naar anderen? Genoeg stof om over na te denken.

Maanverduistering

Grote auto

Sommige mensen ontlenen hun waardigheid aan de grootte van hun auto. Als hun auto groter is dan die van buren, familie of vrienden, versterkt dat hun ego en beschouwen ze zichzelf hoger geplaatst op de maatschappelijke ladder. Deze eigenschap komt niet alleen voor bij mannen maar ook steeds meer vrouwen tonen zich gevoelig voor dit fenomeen.
Autofabrikanten hebben hier listig op ingespeeld. De Sport Utility Vehicle (SUV) is hiervan een duidelijk voorbeeld en het aantal van dit type auto's neemt de laatste jaren aanzienlijk toe. Ontegenzeggelijk heeft een grote auto voordelen. Groot en zwaar betekent meestal een grotere veiligheid bij ongevallen, meer mogelijkheden om passagiers en baggage mee te nemen en meer comfort. Toename van comfort verkleint mogelijk de kans op ongevallen met name tijdens lange ritten.
Het belangrijkste nadeel van grote auto's vormt natuurlijk de enorme belasting van ons milieu. Zowel de productie als het rijden in grote auto's vergt dermate meer grondstoffen dat de vraag rijst of het vervaardigen ervan nog wel maatschappelijk verantwoord is. Naast het slurpen van benzine zijn deze auto's erg onveilig voor overige weggebruikers zoals voetgangers en fieters. Door de hoogte en het gewicht van de auto zullen ongelukken een groter trauma veroorzaken in vergelijking met normale personenauto's. De gemeente Nijmegen wilde in 2004 het centrum van de stad vrij van SUV's houden echter dit mislukte. Ook in de Verenigde Staten bestaan actiegroepen die protesteren tegen het gebruik van de SUV als luxe gezinsauto, vanwege het hoge brandstofverbruik, de onveiligheid voor voetgangers en de milieuonvriendelijkheid.
Dit protest leidt niet tot een vermindering van het aantal SUV's waardoor het noodzakelijk is om tot andere maatregelen over te gaan. Imagovermindering van dit soort auto's kan een belangrijk actiemiddel zijn. Vele jaren geleden maakte Youp van 't Hek het alcoholvrije biertje "Buckler" belachelijk waarna het binnen enkele weken niet meer werd verkocht. De actie tegen SUV's zal uit twee delen moeten bestaan: het imago van de auto moet worden aangepakt en de waardigheid van de bezitter moet worden gereduceerd.
Het eerste kan door middel van het plakken van moeilijk verwijderbare stickers op de auto's met teksten als "milieuvervuiler", " onveilig voor voetgangers" en "niet voor in de stad". De waardigheid van de bezitter kan worden aangepakt door een stereotype beeld van de bezitter te creeeren. Het zijn mensen die het nodig hebben om hun ego op te krikken, ze zijn kleinzielig en hebben hun speeltje nodig om tot importantie te komen.
Laten we hopen dat deze acties tot geboortebeperking en abortus van dit type auto's leiden waardoor de schandalige verspilling van kostbare grondstoffen ophoudt.

Angst

Gisterenavond zat ik met onze jongste zoon Paul op de trap. Hij was uit zijn bed gekomen omdat hij angstig was en allerlei belangrijke zaken aan mijn vrouw wilde vertellen. Na hun gesprek ging ik even bij hem zitten om hem te troosten en ook mijn eigen verhaal uit mijn jeugd te vertellen. Als jongetje van een jaar of acht besefte ik langzaam wat de gevaren van het leven konden zijn. Ik was bang voor het donker van de avond, voor inbrekers, voor ernstige ziekten bij ouders en mijzelf en had angst voor nog talloze andere gebeurtenissen. Deze angst zag ik nu ook bij mijn kind. Ook mijn zoon ging nu langzaam beseffen dat het leven niet uit louter vrolijke gebeurtenissen bestaat. Angstige gedachten krijgen vat op hem en maken hem met name s'avonds bang.

Wat is het doel van deze " angstige" ontwikkeling? Allereerst kan angst een kind voorzichtiger maken. Het zien van gevaar is een sterk hulpmiddel om te overleven. Bewust zijn van het gevaar van geweld, van het gevaar in het verkeer en van het gevaar van ziekten maken een mens behoedzamer en verminderen de kans op risicovolle activiteiten. Angst voor ziekten doet gezonder eten en leven, angst voor ongelukken zorgt voor voorzichtigheiden angst voor geweld leidt tot beveiliging van jezelf en je bezit. Ten tweede zal het omgaan met angstige gedachten geleerd moeten worden. In het begin overheersen deze gedachten het kind en zal het evenwicht sterk naar de angst overhellen. Als in de loop van de tijd blijkt dat de meeste angst onterecht wordt beleefd en dat vele nare gedachten geen werkelijkheid worden zal het kind beter met de angst kunnen omgaan. Het relativeren van de angst en een beter evenwicht tussen gedachten en werkelijkheid maakt dat de angst niet meer overheerst en wordt beteugeld. Mogelijk zijn angstige gedachten chemische processen in het hoofd die van nut zijn voor handhaving van het individu. Door deze processen wordt het lichaam getriggerd om gevaar te onderkennen. Onbewust wordt gevoeld als er gevaar dreigt en kan actie hierop worden ondernomen.

Hoe moeten ouders omgaan met de angst van hun kind? Luisteren naar het verhaal, de angst niet bagatelliseren en niet als onzin afdoen zijn belangrijke items bij de eerste confrontatie. Neem de angstige gedachten serieus en kom in latere gesprekken erop terug. Vertel over uw eigen angsten in uw jeugd zodat het kind beseft dat het niet de enige is met deze gedachten. Op deze wijze is de kans het grootste dat de gedachten van het kind weer in balans komen en niet overheerst blijven door angst. Gezonde angst zal ontstaan waarmee het kind de wereld aankan.

Bovenstaande foto is geen angstig moment waarbij een huis afbrand of waarbij een bos in vlammen opgaat. De foto toont de ondergaande avondzon die nog enkele wolken verlicht aan de horizon.

Er komt een vrouw op de poli

Er komt een vrouw op de polikliniek. Ze loopt naar de balie, meldt zich met vriendelijke stem bij het meisje achter het loket en geeft de verwijsbrief van de huisarts af. De vrouw draait zich om, werpt een blik in de wachtkamer en kiest een stoel uit. Als ze naar de stoel loopt, zakt ze ineen, valt languit op de stenen vloer en blijft roerloos liggen.
Het meisje achter het loket slaat alarm, twee artsen komen aangesneld en onderzoeken de vrouw. Haar hartslag is traag en ook ademt de vrouw met zeer langdurige tussenpozen. De mensen in de wachtkamer reageren ieder op hun eigen wijze. Een deel is nieuwsgierig, staat op en loopt naar de plaats waar de vrouw ligt. Een ander deel van de mensen blijft zitten, volgt het tafereel met aandacht maar wel op gepaste afstand. Enkele mensen verlaten de wachtkamer en kunnen blijkbaar niet de toeschouwer zijn van deze ingrijpende gebeurtenis.

Dit is het moment waarop een mens sterft, het moment waarop de vitale organen het laten afweten, stoppen met hun functie en de hersenen verstoken blijven van de noodzakelijke brandstoffen.

De artsen besluiten de vrouw op een brancard te leggen en uit de wachtkamer te vervoeren naar een nabij gelegen ruinte. Onderwijl wordt gestart met hartmassage en beademing. Het reanimatieteam wordt gewaarschuwd en arriveert binnen enkele minuten. De behandeling wordt door dit deskundige team overgenomen en geroutineerd worden de handelingen uitgevoerd.

De vrouw veranderd langzaam in een levenloze pop. Wat merkt ze van alle activiteiten om haar heen. Heeft ze pijn, is ze bewust van haar kritieke situatie of is het leven al totaal uit haar weggevloeid? Werken haar hersenen nog, hoelang gaan de chemische reacties in haar brein door en leiden deze reacties op dit moment tot prachtige gedachten, dromen, vergezichten?

Na ruim veertig minuten besluit de leiding van het team de behandeling te stoppen. Op geen enkele wijze kan het hart weer worden geactiveerd. Het is een moeilijk en kil moment, de mensen van het team kijken elkaar aan en leggen zich machteloos neer bij het besluit. Een jonge vrouw is dood. Er wordt enige afstand van haar lichaam genomen en enkele persoonlijke spullen worden op haar benen gelegd.

Op de brancard ligt nog slechts een lichaam. Een mens is in de aanwezigheid van onbekenden veranderd in een ding.

God

In de Volkskrant zijn brieven aan God te lezen die zijn geschreven door min of meer bekende Nederlanders. Zeezeiler Henk de Velde zeilt vanaf 1978 over de wereldoceanen voor het grootste deel solo. Hij schreef een brief die mij bijzonder trof.
Een citaat wil ik met u delen.
"Wij kleine mensen hebben u zo aards, zo menselijk, zo begrijpbaar gemaakt (..) Mij is geleerd dat u ons hebt gemaakt, maar u hebt mij laten weten dat wij u hebben gemaakt."
Deze zin geeft mijn eigen gedachten hierover prachtig weer. God wordt in de hoofden van mensen geschapen. De gedachten, de dromen, de liefde en de haat, de wensen van mensen; al deze door chemische reacties geïnitieerde uitingen in het menselijk brein maken God. Laten god bestaan en laten het geloof tot leven komen. Wij, mensen, maken God in ons hoofd. Het geeft ons zekerheid, het geloof dat we worden ondersteunt, geholpen maakt ons sterker, geeft ons meer vertrouwen. Het is een prachtig mechanisme in ons hoofd. In onze hersenen spelen zich processen af die ons vertrouwen geven en sterker maken. Goed dat "God" het zo bedacht heeft.

Vechtende dokters

De eerste ochtend na een vakantie is altijd vreemd. Vroeg wakker en het gevoel dat het tijd is om op te staan. Een blik op de wekker laat zien dat ik nog minstens drie kwartier kan slapen. Dit lukt echter niet en kruip lekker tegen het warme lijf van mijn vrouw aan. Zij is in diepe slaap. Op zo’n moment bekruipt me het ambivalente gevoel: streel ik haar zachtjes wakker of voel ik alleen haar warmte en slaapt zij lekker door. Ik kies voor het laatste en laat haar met rust.
Toch nog onverwachts loopt de wekker af en ik ga snel uit bed. s’Maandags is het altijd druk op de weg en omdat mijn dag begint met een operatieprogramma moet ik zorgen dat ik op tijd ben.

In de auto hoor ik een opmerkelijk bericht. In Almere is tijdens de voorstelling van de musical “Grease” de auto van de hoofdpersoon van het podium in de orkestbak gereden. Gelukkig bleef de schaed beperkt, een gebroken pols, een hersenschudding en enkele deuken in de auto.Ik vraag me af hoe de mensen in de zaal hebben gereageerd. Een deel van het publiek zal gedacht hebben dat het bij de voorstelling hoorde en zal verwonderd naar de echtheid van het geheel hebben gekeken. Een ander deel zal meteen hebben begrepen dat dit een bijzondere voorzetting van de voorstelling was. Langzaam zal voor iedereen duidelijk zijn geworden dat deze voorstelling verschilt van de 120 voorgaanden. Sommigen werden zelfs onwel van de schrik en moesten zich onder doktersbehandeling stellen.

Een ander opmerkelijk bericht las ik in de zondagskrant. In Belgrado zijn twee chirurgen slaags geraakt tijdens het verrichten van een blindedarmoperatie. Ook buiten de operatiekamer ging de ruzie verder en de ingreep werd afgemaakt door een assistent.
Het blijft natuurlijk de vraag waarover ze ruzie maakten. Misschien had een chirurg zich minachtend uitgelaten over de vaardigheden van de ander; misschien kregen ze ruzie over de verdeling van het geld of was de gunst van een mooie Servische verpleegkundige de inzet van dit meningsverschil. De patient heeft er gelukkig niets van gemerkt en dit voorval bewijst wederom het nut van het verrichten van operaties onder narcose.

Wintersport 2007

25 februari 2007

Gisteren terug van een heerlijke week skien met ons gezin in Aminona in Zwitserland. Weinig sneeuw maar veel zon, alleen maar zon. De sneeuw hoog op de bergen was goed genoeg voor gemiddelde skiers zoals wij echter in de loop van de middag, als de zon enkele uren haar werk had gedaan, werden de pisten moeilijker. Veel natte papperige sneeuw en teveel skiers. Zo tegen 15.00 uur werd het dan tijd voor een biertje op het zonovergoten terras.
Zo'n week met een vast ritme: opstaan, ontbijten, skien, terrasje, terug naar chalet, eten, spelletje, koffie en slapen is heerlijk. Veel saamhorigheid en als gezin dicht bij elkaar.
Thuis vervalt iedereen weer snel in het oude ritme. Kinderen gaan hun eigen gang en de was en andere spullen worden schoongemaakt en opgeruimd. Het kost me dan altijd weer enige tijd om de omschakeling te maken.
Vanmorgen hardgelopen, geeft altijd een beter gevoel in het hoofd. Het lichaam voelt dan fit en sombere gedachten worden vervangen door meer positieve. In " de halve van Egmond" beschrijft Bram Bakker de waarde van hardlopen. Liever een maraton dan een burn out zegt genoeg. Naar mijn mening geldt dit voor alle lichamelijke activiteiten, fysieke energie zorgt voor prettige stoffen in de hersenen waardoor het leven aangenamer wordt.